ราหูอมจันทร์ วันปลดปล่อยผีเสื้อ (หลายคนเขียน)

อีกไม่กี่อาทิตย์นักอ่านก็จะได้ยลโฉม ช่อการะเกด reload แล้ว ไม่รู้คุณผู้อ่านตื่นเต้นกับข่าวนี้มากน้อยเพียงใด แต่ถ้าเป็นหนอนวรรณกรรมตัวจริง ก็สมควร build ตัวเองให้ตื่นเต้นมากๆ นั่นละ ถูกต้องแล้ว

เคยคุยกับพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง แกบ่นว่าเหมือนนักเขียนรุ่นราวคราวเดียวกับแก (ระหว่างยี่สิบห้า ถึงสามสิบห้า) ตกยุค หายสาบสูญไปยังไงไม่ทราบ ถ้าจะลากสาเหตุการสะดุดรุ่นไปยังการปิดตัวของ ช่อการะเกด ช่วงสิบปีหลังก็อาจจะสรุปความเกินจริงไปนิด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแวดวงวรรณกรรมไทยไม่อาจอยู่ได้ถ้าปราศจาก ช่อการะเกด หรือหนังสือรวมเรื่องสั้นเฉพาะกิจ ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะเรื่องสั้นคือแนววรรณกรรมสมัยใหม่ที่คนไทยชอบอ่านสุด และระบบนิตยสารได้ถูกพิสูจน์แล้วว่าล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

เรื่องนี้พูดได้ยาว เอาเป็นว่าก่อน ช่อการะเกด reload จะวางแผง เรามี ราหูอมจันทร์ รวมเรื่องสั้นจากสำนักพิมพ์นาครมาขัดตาทัพ ต้องขอชมทีมงานทุกท่านที่อุตส่าห์เข็นมันออกมาได้จนถึงเล่มที่ 3 (และเล่มที่ 4 ก็เพิ่งปิดรับต้นฉบับไป) แต่ทั้งนั้นทั้งนั้น ถ้าให้เทียบกับ ราหูอมจันทร์ เล่มแรก ก็ยังอดติติงตรงนู้นตรงนี้ไม่ได้ ชัดเจนมาก อย่างแรกคือภาพประกอบ ใช้รูปเล็กในวงกลมสองวงแปลกตาดีอยู่ แต่มันทำให้ภาพขาดความอลังการ ยิ่งบวกลักษณะการพิมพ์สีจางๆ ด้วยแล้ว แถมหลายรูปเป็นงานกราฟฟิค หรือภาพการ์ตูนที่ดูป๊อกแป๊ก ไม่หนักแน่น

ตามขนบหนังสือรวมเรื่องสั้นประเภทนี้ ต้องมีทั้งผลงานนักเขียนรุ่นเดอะผสมรุ่นเยาว์ รุ่นเดอะมีหน้าที่ดึงคนอ่านให้อยู่หมัด ก่อนปล่อยแยบแนะนำตัวนักเขียนหน้าใหม่ ปัญหาคือเรื่องสั้นรุ่นเดอะห้าหกเรื่องในเล่มดันแป๊ก ไม่ใช่ไม่ดีนะ แต่อย่าง สีของดอกไม้ และ บักหัวแดง สมยี่ห้อคุณประชาคม และคุณไพฑูรย์ แต่มันสมยี่ห้อเกินไป ฝีมือพระกาฬระดับทั้งคู่หลับตาข้างเดียวเขียนสองเรื่องนี้ได้ ส่วน มาตุคาม และ ปีหมูของคน เราถือว่าไม่ได้มาตรฐานฝีมือระดับคุณมาโนช และคุณอัศศิริ เรื่องสั้นรุ่นเดอะที่เราชอบสุดคือ บนลานใจ ของคุณวรภ ว่าด้วยความรักของแม่ และความกตัญญู เป็นเรื่องสั้นน่ารักๆ ที่ติดยาวไปนิด

ส่วนรุ่นใหม่ คุณภาพลัดหลั่นอยู่ในระดับค่อนข้างกลาง ไม่มีเรื่องไหนแย่ (เว้นเรื่องหนึ่ง ไม่เอ่ยชื่อแล้วกัน) แต่ก็ไม่มีเรื่องไหนน่ากล่าวถึง ยกเว้น มิติทับซ้อนในสังคมซ่อนเร้น เรื่องสั้นวัยรุ่นติสต์แตก ผสานอารมณ์เหงาแบบปราบดา/มุราคามิ/หวังเจียเว่ย ออกมาลงตัว จนเราต้องขอจดจำชื่อจเด็จ กำจรเดช สำหรับเรื่องนี้สอบผ่าน เราประทับใจยิ่งกว่าเรื่องสั้นรุ่นเดอะอีก อีกสองเรื่องที่ดีพอใช้คือ ค(วั)นผุ กับ แปลกหน้า แต่ยังไม่ถึงขั้นอยากจดจำชื่อคนเขียน ส่วน 13 กุมภาพันธ์ วันปลดปล่อยผีเสื้อ ซึ่งเดาว่าเป็นเรื่องเอก (เพราะใช้เป็นชื่อเล่ม) ยังครึ่งๆ กลางๆ เหมือนดีไม่สุดยังไงไม่ทราบ

เป็นกำลังใจให้นะครับ ไว้จะคอยติดตาม ราหูอมจันทร์ เล่มหน้าแล้วกัน