J. Walter's "The Zero"

เผลอๆ The Zero อาจเป็นนิยายเกี่ยวกับการลืมที่ดีที่สุด ที่กุนเดระไม่ได้เขียน เรมี ตัวเอกของ The Zero เป็นโรคคล้ายๆ กับลีโอนาด พระเอกภาพยนตร์เรื่อง Memento ขณะที่ลีโอนาดมีความทรงจำระยะสั้น เรมีเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในร่างของอีกคนหนึ่ง โดยความทรงจำขาดหายเป็นห้วงๆ พูดให้ถูกคือ ตัวตนของเรมีซึ่งเล่าเรื่องนี้ให้เราฟัง อาจเป็นห้วงที่ขาดหายไปของฝาแฝดวายร้ายที่กระทำเรื่องไม่ดีต่างๆ นานา ให้ตัวเอกต้องมารับกรรมก็ได้ เรมีเป็นอดีตตำรวจ รับผิดชอบการสืบสวนเกี่ยวข้องกับการก่อการร้าย 9/11 เขาพบรักกับเอพริล พี่สาวของเหยื่อ 9/11 ซึ่งทางการเชื่อว่ายังมีชีวิตอยู่ แต่ขณะเดียวกัน ทุกครั้งที่เรมีวูบไป เขาลืมตาตื่นมาพบตัวเองแก้ผ้าอยู่กับนิโคล เจ้านายของเอพริล

The Zero คือนิยายเสียดสีสังคมยุคใหม่ และวัฒนธรรมความจำสั้น ผู้คนเติบโตมากับการเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ด้วยรีโมต พวกเรากระโดดจากโลกหนึ่ง ไปยังอีกโลกหนึ่งในชั่วแวบ และสามารถปรับตัวเข้ากับโลกใหม่อย่างสะดวกโยธิน ผลก็คือในชีวิตจริง หลายครั้งเราสงสัยว่ากำลังทำอะไร มาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร และขาดสำนึกรับผิดชอบต่อการกระทำ สุดท้ายก็แยกไม่ออก ว่าสิ่งไหนคือผลจากการกระทำของเราเอง สิ่งไหนซึ่งเรารับฝากมาจาก "ฝาแฝดวายร้าย" ขณะเดียวกัน ในทางการเมือง ก็หมายถึงระบบประชาธิปไตย และการเลือกตั้งที่ต้องเปลี่ยนรัฐบาลทุกสี่ปี แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง ปัญหาต่างๆ มันต่อเนื่อง ไม่ได้ถูกลืมเลือน เริ่มต้นใหม่ทุกสี่ปีเสียที่ไหน

กระนั้นการที่เราลืมเลือนทุกอย่าง และใช้ชีวิตอยู่แต่ในปัจจุบัน ก็อาจเป็นกุญแจแห่งความสุขได้เช่นกัน มีบางขณะที่เรมีเองตระหนักความจริงข้อนี้ แต่วอลเตอร์ ผู้เขียนไม่ได้ให้ความสำคัญกับแง่มุมนี้เท่าไหร่นัก โดยรวมก็เลยเหมือนกับนิยายเล่มนี้พูดถึงการลืมเลือนในแง่ลบเสียมากกว่า

ไม่รู้เป็นอย่างไร กับ Ragtime ก็หนหนึ่งแล้ว ระยะหลังชอบนิยายที่มันแตกกระจาย เป็น fragmentๆ แบบนี้ ตอนแรกคิดว่าจะน่าเบื่อ เพราะมันไม่ได้มีเนื้อเรื่องหลักชัดเจนให้เราติดตาม แต่ที่ไหนได้ กับ 320 หน้าของ The Zero พูดได้เต็มปากเลยว่า ไม่มียาวไปแม้สักหน้าเดียว ยกผลประโยชน์เต็มๆ ให้ภาษาเขียน และการสร้างสรรค์ฉาก เหตุการณ์ ตัวละครของวอลเตอร์