จนกว่าเราจะพบกันอีก (ศรีบูรพา)

รักคือการ...(เติมคำในช่องว่าง)

มีความคิดหลายอย่างของคุณกุหลาบที่เราไม่เห็นด๊วย...ไม่เห็นด้วย แต่ระหว่างที่อ่าน จนกว่าเราจะพบกันอีก ก็ไม่ได้รู้สึกต่อต้านความคิดเหล่านี้นัก คงเพราะ ไม่ว่ามันจะเชย หรือผิดสักแค่ไหน แต่อย่างไรนี่ก็คือหนังสือที่เขียนตั้งแต่ปี 2443 ถ้าคุณกุหลาบจะเป็นคนไทยคนแรกที่เขียนว่า "รักคือการให้" เราจะไม่แปลกใจแม้แต่น้อย

เราจึงคิดได้ว่า บางทีสาเหตุที่เราต่อต้านความคิดเชิงอุดมคติ อาจไม่ใช่เพียงเพราะเราเห็นว่ามันผิด แต่เพราะเรารู้สึกว่ามันเป็นคำพูดที่จดจำกันมาปากต่อปาก มากกว่าจะมาจากการใคร่ครวญส่วนบุคคล ภาษา และการเรียบเรียงอักษรของคุณกุหลาบมีลักษณะซึ่งติดตรึงเรา ถึงแม้ จนกว่าเราจะพบกันอีก จะไม่ใช่นิยายที่ดีเลิศอะไรนัก (ไม่ดีเท่า ข้างหลังภาพ ไม่ต้องพูดถึงอาจารย์มนัส นักเขียนรุ่นเดียวกัน) ถึงแม้ความคิดจะตกยุค พ้นสมัย แต่ความจริงใจในการนำเสนอ ก็ทำให้ จนกว่าเราจะพบกันอีก เป็นหนังสือที่เรากล้าชักชวนให้คนอื่นมาอ่าน แบ่งปันความเชยกัน

พูดถึงโจทย์ที่ตั้งไว้ตอนแรก เราว่า รักไม่ใช่การให้หรอก แต่ "รักคือความสุขอันเกิดจากการให้"

เชยไหม? ^^