ไม่ได้เขียนถึงหนังสือไทยมานานเท่าไหร่แล้ว เกือบๆ สามสี่เดือนได้ ซึ่งก็หมายถึงช่วงนี้ไม่ได้อ่านนิยาย หรือรวมเรื่องสั้นไทยเลย (ไม่นับนิยายกำลังภายใน จีนแปลไทยที่อ่านอยู่เนืองๆ แต่ไม่ได้เขียนบันทึกนะครับ)
จำได้ว่าเมื่อประมาณปีที่แล้ว อ่าน "ฝนตกตลอดเวลา" จบ บอกตัวเองว่า "คุณปราบดาเขียนหนังสือดีขึ้นแฮะ!" (เป็นคำชมที่ฟังดูไม่จริงใจจัง พับผ่าสิ) ตอนนั้นสัญญาว่าจะติดตามผลงาน เพื่อเฝ้าสังเกตพัฒนาการของแก แต่จนแล้วจนรอด คุณปราบดาออกนิยาย บทความ และรวมเรื่องสั้นมาอย่างละเล่ม ก็ไม่เคยได้อ่านเสียที จนมาลงเอยที่ "ความสะอาดของผู้ตาย" นี่แหละ
เข้าใจว่าหลายเรื่องใน "ความสะอาดของผู้ตาย" เขียนก่อน "ฝนตกตลอดเวลา" บางเรื่องก็ค่อนข้างเก่าทีเดียว เลยบอกไม่ได้ว่าพัฒนาการที่เราเห็นตอนอ่านนิยายเล่มนั้น มันมีอยู่จริงหรือเปล่า แต่สรุปสั้นๆ เลยว่าชอบความสะอาดฯ มากกว่ารวมเรื่องสั้นชุดก่อนๆ จม
ตั้งแต่ร่วมงานกับคุณเป็นเอกใน "เรื่องรัก น้อยนิด มหาศาล" เหมือนกับคุณปราบดาเริ่มจะค้นพบตัวเองยังไงไม่ทราบ ประมาณว่าแกเริ่มจับจุดตัวเองถูก เข้าใจว่าหนังสือแนวไหนที่ตัวเองชอบเขียน และเขียนได้ดี ในแง่หนึ่ง หลายคนอาจคิดว่าฝนตกตลอดเวลา เหมือนนิยายรักน้ำเน่า เกาหลี แต่เรากลับรู้สึกว่าหนังสือแบบนี้แหละ ที่เปิดโอกาสให้คุณปราบดาแสดงศักยภาพ และฝีมือตัวเองออกมาได้อย่างเต็มที่ ไม่แต่เฉพาะแนวเรื่อง กระทั่งภาษายังอ่านง่าย ดูเป็นผู้ใหญ่ มากกว่ายุคก่อน
หลายเรื่องสั้นในความสะอาดฯ เล่นอารมณ์เดียวกับฝนตกตลอดเวลา คุณปราบดาเคยให้สัมภาษณ์ตั้งแต่เริ่มมีชื่อเสียงใหม่ๆ ว่าชอบผลงานของมุราคามิ ซึ่งตรงนี้เริ่มสะท้อนออกมาชัดเจน ตัวละครหนุ่ม สาว ความโรแมนติก เหงาๆ ในเมืองใหญ่ ผสมเซ็กเล็กน้อยพอเป็นกระสัย (สังเกตว่าระยะหลัง คุณปราบดาชอบให้ตัวละครมาพูดคำหยาบ คนอ่านบางคนก็ไม่ชอบ แต่ผมอ่านแล้วยิ้ม ไม้ยมก ขำ ไม้ยมก จั้กจี้ ไม้ยมก ดี) เรื่องสั้นอย่าง "ปาร์ตี้น้ำตา" "กำแพงเมืองชิน" และ "ฉันดูดปากหลุมดำ" คือตัวอย่างที่ว่า ชอบทั้งสามเรื่อง แต่รู้สึกว่า "ฉันดูดปากหลุมดำ" ลงตัวสุด ที่ยกนิ้วให้ คือแม้ทั้งสามเรื่องจะมีแก่น และธีมคล้ายคลึงกัน คุณปราบดาเขียนแล้วไม่ซ้ำซาก อ่านเพลินได้ทั้งสามเรื่อง (ไม่เหมือนนักเขียนไทยหลายคนที่เขียนเรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่นแหละ)
เข้าใจว่าตั้งใจจะขาย "ความสะอาดของผู้ตาย" เต็มที่ เพราะเอามาตั้งชื่อหนังสือ แต่กลับเป็นหนึ่งในเรื่องที่ชอบน้อยกว่าเพื่อน ชีวิตหลังความตาย การให้อภัย และเทวดาผู้มาคอยชี้แนะวิญญาณหลงทาง ไอเดียเชยสะบัดช่อ แต่อย่างน้อยความจริงใจ ก็ทำให้อ่านเพลินโดยไม่ขัดเขิน "ลืมแล้วหรือว่าเราคิดถึงกัน" และ "อายูมิไม่เคยพูดคนเดียว" สะท้อนสังคม เรื่องแรกว่าด้วยการที่คนเราชอบตัดสินคนแต่ภายนอก ส่วนเรื่องหลังว่าด้วยหญิงสาวที่หลบเข้าไปอยู่ในจินตนาการเพื่อหลีกหนีความเจ็บปวดในโลกภายนอก และที่ขาดไม่ได้คือ "บาร me ของพ่อมัน" เรื่องสั้นกัดตัวเองสไตล์คุณปราบดาเหมือน "มารุตมองทะเล"
"ความสะอาดของผู้ตาย" คือรวมเรื่องสั้นที่อ่านแล้วยังอยากติดตามผลงานของนักเขียนผู้นี้ต่อไป แค่นี้ก็น่าจะถือได้แล้วว่าเป็นหนังสือที่ประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง
3 comments:
อืมมม จะด้วยชะตาลิขิตหรือยังไงไม่ทราบ ตอนผมไปยืนอ่านหนังสือเล่มนี้ที่ร้านระหว่างรอรอบหนัง ผมเลือกอ่าน "ความสะอาดของผู้ตาย" ก่อนเป็นเรื่องแรก และไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เลยไม่ได้ซื้อมาอ่านทั้งเล่ม ตัวผมเองไม่ค่อยชอบงานของคุณปราบดาเท่าไหร่ ตอนได้อ่านรวมเรื่องสั้นที่ได้รางวัลของเขา (ภาษาสวยมาก แต่อ่านแล้วปวดขมอง มันเย็นชา และปราศจากความรู้สึกยังไงไม่ทราบ เหมือนแบบฝึกหัดการเล่นคำ เล่นภาษามากกว่าจะเป็นเรื่อง) ก็ไม่ค่อยอินกับมันมากนัก เลยไม่ได้ติดตามผลงานของเขา แต่หลังๆ เริ่มมีคนบอกเหมือนกันว่าเขาเขียนหนังสือ "ง่าย" ขึ้น ผมเลยชักเริ่มอยากจะอ่านงานของเขาซะแล้วสิ :)
ลองอ่านดูครับ ยิ่งถ้าชอบ "เรื่องรัก น้อยนิด มหาศาล" น่าจะชอบผลงานยุคหลังๆ ของคุณปราบดาครับ
he wrote on his own stories, it's all his life story from Panda (from Prabda), until Fon tok talod Wela, He wrote from his own life, and about his love (girlfriend) who became his true partner in real life. After he found her, his life changed, she is like anohter mirror of him (same as in the book Panda,)
Post a Comment