บ้านริมทะเล (อัศศิริ ธรรมโชติ)

เหมือนว่างเลยเนอะ อัพเดทบลอคแทบทุกวันเนี่ย

อืม...ไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นยังไงดีกับ บ้านริมทะเล ถึงหน้าปกจั่วหัวว่าเป็นรวมเรื่องสั้น แต่เอาเข้าจริงๆ เหมือนบันทึกย้อนอดีตมากกว่า คุณอัศศิริเองก็เขียนท้ายปกว่า "ผมต้องการรวมรวมคนรู้จักเอาไว้เพื่อเป็นการรำลึก ต้องการให้เห็นว่า ชีวิตคนพวกนี้เป็นชีวิตสามัญธรรมดา แต่มีความสำคัญ...นักเขียนควรจะหยิบชีวิตที่คนส่วนใหญ่มองข้ามมาเขียน" ในแง่หนึ่งนี่เป็นหนังสือที่อ่านเพลินๆ เพราะบรรดา "คนธรรมดา" ของคุณอัศศิริที่ตบเท้าเข้ามาใน บ้านริมทะเล ล้วนแล้วแต่ไม่ธรรมดาทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นพี่เห ที่ริส่งจดหมายรักจีบสาว แต่เขียน และอ่านหนังสือเองไม่เป็น ทอมมี่ผู้หลงใหลรถไฟ ทหารแตรขวัญใจเด็กๆ และอื่นๆ

แต่ถ้าถามว่าแต่ละเรื่องมีความสมบูรณ์ในแง่เรื่องสั้นไหม ก็คงตอบว่าไม่ บางทีเหมือนคุณอัศศิริจงใจทิ้งเรื่องราวให้ค้างๆ คาๆ หรือด้วยมุมมองที่จำกัด (เพราะผ่านสายตาเด็กชาย ซึ่งเข้าใจว่าน่าจะเป็นตัวคุณอัศศิริเอง) ทำให้เราได้แค่สัมผัสเหตุการณ์เพียงผิวเผิน แต่กลายเป็นว่าความไม่สมบูรณ์ตรงนี้กลับช่วยเสริมเสน่ห์ให้ บ้านริมทะเล ทำให้หนังสือบางๆ เล็กๆ เล่มนี้เสมือนกล่องของขวัญอันมีคุณค่า ยิ่งบวกกับภาษาสวยงาม ชวนฝันของมันด้วยแล้ว

ตามชื่อเรื่องบอกนั่นแหละ ฉากในเรื่องพัวพันกับท้องทะเล ค่ายทหาร และหมู่บ้านริมฝั่ง คุณอัศศิริ เหมือนคุณประชาคมคือต่างเป็นนักเขียนลูกน้ำเค็มโดยแท้ แม้ว่าอารมณ์คุณอัศศิริจะออกแนว ประมงน้ำตื้นริมฝั่ง ส่วนคุณประชาคมหนักไปทางเรือหาปลาก็ตาม คุณอัศศิริเขียนถึงทะเลได้ดี เป็นสถานที่ซึ่งแฝงความเศร้า เต็มไปด้วยการพัดพราก ความโหดร้าย แต่บางขณะก็สวยงามจนแทบลืมหายใจ เฉกเช่นเดียวกับชีวิต

จริงๆ อยากเปรียบเทียบหนังสือเล่มนี้กับผลงานที่โด่งดังสุดของคุณอัศศิริ ขุนทอง แต่เล่มนั้นอ่านเมื่อปีมะโว้ ลืมไปแล้วว่าเป็นยังไง แต่ก็เชื่อว่าต้องเป็นผลงานที่ดีไม่แพ้ บ้านริมทะเล แน่ๆ อยากพูดอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ แต่คิดไม่ออกจริงๆ เอาเป็นว่านี่คือหนังสือเล่มเล็กที่น่าอ่าน และคงใช้เวลาอ่านจบได้ไม่เกินหนึ่งชั่วนั่งร้านกาแฟ ขอแนะนำครับ