กรูกันออกมา (ปริทรรศ หุตางกูร)

ประเดิมศักราชใหม่ด้วยมหกรรมโพสโมเดิร์นไม่ลืมหูลืมตาของคุณปริทรรศ นิยายอย่าง กรูกันออกมา นี้โดยผิวเผินเหมือนจะเขียนง๊ายง่าย เพราะมันไม่มีจริตความขึงขังทางวรรณกรรม และในช่วงหนึ่งเด็กรุ่นใหม่ก็หันมาเขียนแนวนี้กันตรึม แต่เอาเข้าจริงแล้วมันสลับซับซ้อนกว่าที่คิด และตราบจนปัจจุบัน ยังหาใครที่สร้างสมดุลระหว่างความเละเทะและความลงตัวอย่างคุณปริทรรศยากเต็มทน

ท่ามกลางความบ้าบอคอแตก จับแพะชนแกะแบบหลังสมัยใหม่ กรูกันออกมา เป็นนิยายที่มีโครงเรื่องแข็งเกร็ง ว่าด้วยการจัดประกวดของบริษัทภาพยนตร์แห่งหนึ่งซึ่งเชี่ยวชาญการถ่ายทำภาพยนตร์น้ำเน่าจักรๆ วงศ์ๆ “เดอะไพเรตอะวอร์ดส์” ถูกก่อตั้งขึ้นเพื่อเฟ้นหาพลอตเรื่องแนวใหม่มาล้มล้างคำปรามาศของนักวิจารณ์ที่ว่าบริษัทนี้ดีแต่ทำอะไรซ้ำซากขายของเก่ากินแบบอนุรักษนิยม โดยมีผู้ผ่านเข้ารอบสุดท้ายห้าคน และตลอดนิยายทั้งเล่มคือการที่ทั้งห้าผลัดกันมาเล่าความคิดของตัวเองให้กรรมการสามคน (และผู้อ่าน) ฟัง

โครงเรื่องที่แข็งเกร็ง (จนอาจจะเรียกได้ว่าซ้ำซาก) เช่นนี้ ถ้าเป็นแนวอื่นอาจจะน่าเบื่อ แต่สำหรับนิยายโพสโมเดิร์นกลับกลายเป็นข้อดีไป เนื่องจากคนอ่านพอคาดเดาได้ว่าแต่ละบทจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง (เช่นตอนท้ายจะมีการลงคะแนนเสียงของกรรมการทั้งสาม และดอกเตอร์ยาพิษก็ต้องทะเลาะกับหม่อมแม่เพราะความเห็นไม่ลงรอยกัน) จึงเปิดโอกาสให้ผู้เขียนเพี้ยนสุดโต่ง โดยไม่ต้องกังวลว่าคนอ่านจะเริ่มเบื่อกับการคาดเดาเรื่องไม่ได้ เพราะในนิยายที่อะไรก็เกิดขึ้นได้ แทนที่ยิ่งอ่านจะยิ่งสนุก กลับกลายเป็นว่าการคาดเดาไม่ได้ก็คือการเดาเรื่องได้อย่างหนึ่ง

แปลกที่เราชอบตัวละครหม่อมแม่ คงด้วยเห็นใจตัวละครประเภทนี้ เพราะมันช่างถูกจริตนักเขียนไทยให้หยิบจับมาเป็นผู้ร้ายอยู่ร่ำไป และที่สำคัญในจำนวนโปรเจคทั้งห้า เราถูกใจ ราชิกายอดรัก ที่สุด ด้วยโครงเรื่องที่เหมือนดาษดื่นแต่แฝงไว้ซึ่งความกล้าหาญทางศีลธรรม กลับเป็นดอกเตอร์ยาพิษผู้ต่อต้านโปรเจคนี้ และงานซ้ายอินโนเซนต์ตกขอบอย่าง ซือนามิมันนี่ ต่างหากที่น่ารำคาญในสายตาเรา

อ่านใจคุณปริทรรศไม่ออกจริงๆ ว่าแอบใส่เสียงตัวเองผ่านตัวละครตัวไหนบ้างหรือเปล่า โดยผิวเผิน ราชิกายอดรัก และฤกษ์เพชรเจ้าของผลงานก็ดูจะเข้าทาง เป็นมนุษย์หุ่นฟางให้ผู้เขียนหยิบยกมาตีตกเล่น แต่อีกทางหนึ่งคุณปริทรรศก็ให้จำนวนหน้ากระดาษกับ ราชิกายอดรัก มากมายเกินกว่าเรื่องอื่น เสียจนถ้าจะบอกว่านี่คือมนุษย์หุ่นฟางล้วนๆ ก็ยากจะเชื่ออยู่

แต่อย่างว่า นิยายที่คนอ่านคาดเดาเสียงของผู้แต่งไม่ได้นี่แหละที่เป็นโพสโมเดิร์นอย่างแท้จริง