หรือพวกเราจะไม่มีสิทธิมีเสียงอะไรเลย

ประมาณเดือนก่อน ผมไปกินข้าวกับรุ่นพี่คนหนึ่ง ในร้านอาหารเปิดโทรทัศน์ สัมภาษณ์อดีตนายกสมัคร (ซึ่งตอนนั้นท่านยังเป็นนายกอยู่) รุ่นพี่คนนั้นหันมาถามผมว่า "ในฐานะที่เราเป็นนักเขียน พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้เลยหรือ กับการที่เมืองไทยมีนายกชื่อสมัคร"

พอทราบข่าวที่เกิดขึ้นในประเทศไทยช่วงวันสองวันที่ผ่านมา ผมโทรศัพท์ไปคุยกับแม่ แม่ถามผมว่า "พวกเราไม่มีสิทธิมีเสียงอะไรเลยหรือ"

"พวกเรา" ในที่นี้หมายถึงคนกลุ่มหนึ่ง ที่อาจไม่พอใจอดีตนายกทักษิณ อดีตนายกสมัคร หรือไม่ชอบนายกสมชาย แต่ก็ไม่คิดว่าประเทศชาติจะลุกเป็นไฟ หรือจมลงผืนสมุทร หากปล่อยให้รัฐบาลชุดปัจจุบันบริหารประเทศต่อไปอย่างสงบอีกสักระยะ คนที่ไม่ว่าจะด้วยกรณีใดๆ ก็ตาม ไม่อยากเห็นประชาชนลุกขึ้นมาทำร้ายกัน ไม่อยากเห็นตำรวจทำร้ายประชาชน ไม่อยากเห็นประชาชนตกเป็นเครื่องมือของใคร คนที่อยากให้เรื่องเหลวไหลนี้จบลงได้แล้ว

คนอย่างพวกเราไม่มีสิทธิมีเสียงเลยหรือ

วันนี้ผมจึงขอเอาคำถามของแม่ และของรุ่นพี่คนนั้น มาผนวกกันเป็นคำถามใหม่ "ในฐานะที่เราเป็นนักเขียน พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้เลยหรือ กับการที่คนไทยลุกขึ้นมาทำร้ายซึ่งกันและกัน"

ผมไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ วิธีแก้ปัญหาไม่ใช่การฟัง หรือเล่าความข้างเดียว ใครที่ติดตามบลอคนี้มาตลอด คงพอทราบจุดยืนทางการเมืองของผม วันนี้ผมจะขอพูดสิ่งที่ตัวเองไม่เคยพูดมาก่อน ผมไม่ชอบหลักการของพันธมิตร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะรับได้กับการปล่อยให้รัฐบาลแก้ไขรัฐธรรมนูญตามใจชอบ ผมไม่คิดว่าแกนนำของผู้ชุมนุมประท้วงมีความหวังดีต่อประเทศชาติ แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านักการเมืองหลายคนปฏิบัติหน้าที่โดยทุจริต และสมควรถูกขับไล่ ผมไม่อยากให้ตำรวจทำร้ายประชาชน (ไม่ว่าจะโดยหน้าที่หรือไม่ก็ตาม) แต่ก็ไม่อยากให้พวกเราจงเกลียดจงชังกัน โดยหลงลืมไปว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ก็บาดเจ็บกันทั้งสองฝ่าย

จริงๆ ถ้าเรารับข่าวสารอย่างเปิดกว้าง เราจะรู้ว่าไม่มีฝ่ายใดหรอกครับที่ผิด หรือถูก หรือน่าเข้าข้างสุดโต่ง คนที่เชียร์เสื้อเหลือง ก็จะลืมๆ หรือทำเป็นไม่เห็นข่าวตำรวจถูกทำร้าย ข่าวที่คนเสื้อเหลืองใช้อาวุธยิงเจ้าหน้าที่ หรือก่อนหน้านั้นพกอาวุธเข้าบุกยึดสถานีโทรทัศน์ ขณะเดียวกัน คนที่รังเกียจพันธมิตร ก็จะไม่อ่านข่าวผู้บาดเจ็บ ล้มตาย เพราะโดนลูกหลงจากการยิงแก๊สน้ำตาของตำรวจ ฝ่ายแรกโทษว่ามือที่สามที่ใช้ระเบิดเป็นคนของรัฐบาล ขณะที่ฝ่ายหลังบอกว่าเป็นแกนนำผู้ชุมนุมประท้วงนี่แหละต้องการสร้างสถานการณ์

ความเศร้าอย่างหนึ่งของสังคมไทยคือ คดีที่ใหญ่ระดับนี้ จะไม่เคยมีการเปิดเผยตัวว่าใครเป็นคนทำ เราคงไม่มีวันรู้หรอกว่าใครอยู่เบื้องหลังคาร์บอมที่สังหารนักศึกษาเอแบค ไม่มีทางรู้ว่าใครโยนระเบิดเข้าไปในกองบัญชาการตำรวจ แต่ผมคิดว่าสถานการณ์ในปัจจุบันอยู่เหนือคำว่า "ใครเป็นผู้ผิด" แล้ว คำถามที่ควรถามในขณะนี้คือ "ใครกำลังจะเป็นผู้เสียหายรายต่อไป" ต้องให้ตำรวจตายสังเวยสักคน ประชาชนอีกสักสองสามรายใช่ไหม กว่าจะรู้สึกตัวกัน ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย

สุดท้ายขอยกย่อง มติชน หนึ่งในสำนักข่าวไม่กี่สำนักที่นำเสนอข่าวสองด้านตลอดมา