"กฎการเคลื่อนที่: การเดินทางกลับบ้านของผมกับปู่" (r.o.d.)

ใครที่ตามอ่านบลอคนี้เป็นประจำ คงคุ้นๆ ว่า r.o.d. ย่อมาจาก read on demand เป็นหนึ่งในหลายๆ โครงการณ์ของรักชวนหัว ถ้าใครมีเรื่องสั้นอยากให้เราอ่าน ส่งมาที่ laughable-loves@hotmail.com แล้วถ้ามีเวลา จะอ่าน และนำมาวิจารณ์ให้ ตอนแรกนึกว่าจะด๋อยไปเสียแล้ว ต้องขอบคุณคุณภาคภูมิมากๆ ที่ยังส่งเรื่องสั้นมาร่วมสนุกในโครงการณ์นี้ เป็นเกียรติอย่างมากเพราะ กฎการเคลื่อนที่ฯ คือหนึ่งในเรื่องสั้นที่ผ่านการประกวดนายอินทร์ปีล่าสุด และรวมอยู่ในรวมเรื่องสั้นชุด ดอยรวก

กฎการเคลื่อนที่ฯ เล่าถึงการเดินกลับบ้านของปู่ และหลาน โดยอิงอยู่บนกฎการเคลื่อนที่สามข้อของนิวตัน สารภาพเลยว่าตอนที่เห็นเรื่องสั้นนี้ในหนังสือ ดอยรวก แค่เปิดผ่านเท่านั้น ความรู้สึกในตอนนั้นคือ "เดาเรื่องได้" เสร็จแล้วก็เปิดไปดูย่อหน้าสุดท้าย เมื่อเห็นว่าเรื่องลงเอยแบบที่เราคิดว่ามันเป็นจริง ก็เลยข้ามไป ถ้าคุณภาคภูมิไม่ได้ติดต่อมาโดยตรง คงไม่ได้อ่านซ้ำ

ซึ่งนี่เป็นนิสัยในการอ่านที่ไม่ดีครับ

พอได้มาอ่าน กฎการเคลื่อนที่ฯ อย่างละเอียดจริงๆ ถึงพบว่า "เราเดาผิด" ชอบตอนจบของเรื่องนี้ มันมีความ "กำกวม" เป็นเสน่ห์ทำให้เรื่องนี้ไม่ได้คาดเดาง่ายเกินไปนัก ถึงเหตุการณ์คร่าวๆ จะเหมือนกับที่เราเดาไว้ แต่รายละเอียดที่ต่างออกไปช่วยให้ กฎการเคลื่อนที่ฯ ไปไกลเกินเรื่องสั้นเรียกน้ำตาธรรมดา

ข้อเสียหนักสุดของเรื่องนี้ก็คือการเล่าเรื่องผ่านกฎการเคลื่อนที่ของนิวตัน ซึ่งจริงๆ แล้วเป็น gadget หลักเสียด้วย สำหรับคนที่คุ้นเคยกับวิชาฟิสิกส์ และรู้ว่ากฎข้อสามคืออะไร จะเดาเรื่องได้คร่าวๆ ทันที นอกจากนี้เหมือนกับว่าผู้เขียนยังนำเอากฎข้อหนึ่ง และข้อสองมาผสานกับเหตุการณ์เดินกลับบ้านได้อย่างไม่ค่อยลงตัวนัก ถ้าตัดโครงสร้างตรงนี้ออก แค่ปูว่าปู่เป็นนักฟิสิกส์ และพูดถึงเฉพาะกฎข้อสาม น่าจะช่วยให้เรื่องนี้กลมกล่อมขึ้นได้

เรื่องนี้มีการบรรยายฉากที่ดีครับ คนเขียนเก็บรายละเอียดเก่ง แต่ยังขาดความน่าสนใจอยู่บ้าง ช่วงแรกเหมือนกับผู้เขียนปูเรื่องไปเรื่อยๆ เพื่อรอปล่อยไคลแมกซ์ในตอนจบมากกว่า เวลาที่ไม่มีอะไรเล่า ทางออกหนึ่งคือการใช้น้ำเสียงที่น่าสนใจ ชอบน้ำเสียงของ "ผม" ในปัจจุบัน มากกว่า "ผม" ตอนเป็นเด็ก (อาจเป็นเพราะใน ดอกรวก มีแต่เรื่องสั้นย้อนอดีต เรื่องสั้นที่ตัวเอกเป็นเด็กจนผู้อ่านอย่างเราค่อนข้างเอียน) น่าจะพัฒนาเรื่องจากมุมมองนั้นควบคู่กันไปด้วยครับ