โอ้! นี่แหละชีวิตจริง

เห็นภาพคนเสื้อแดงนับแสนในสนามกีฬาหัวหมาก จู่ๆ ผมก็นึกถึงเจ้าหญิงไดอานาขึ้นมา เปล่าหรอก ไม่ได้นึกถึงพระองค์ แต่นึกถึงบทความที่คุณวาณิชเคยเขียน หลังเสร็จพิธีศพท่าน คุณวาณิชบอกว่าชีวิตของเจ้าหญิงไดอานาเป็นเรื่องจริงที่ยิ่งกว่านิยาย ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับชีวิต และความตายของท่าน เป็นตัวละครมีสีสัน ที่นำมาผูกเป็นสุดยอดนิยายได้อย่างไม่มีอันใดเปรียบ

วันที่ 1 พฤศจิกายน คือวัน "เกิดใหม่" ของนปช. ไม่มีอีกแล้ว กลุ่มคนที่ถูกจัดตั้งโดยมือมืดในรัฐบาล นั่นคือประชาชนตัวจริงเสียงจริง (ที่อาจจะไม่ล้วนๆ แต่ก็คงเกินครึ่ง เกินกึ่งหนึ่ง) พวกเขาอาจไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน คงไม่ทุกคนหรอกที่รักใคร่ใยดีคุณทักษิณ บางคนกลัวรัฐประหารรอบสอง แต่ที่แน่ๆ นี่คือกลุ่มคนที่รังเกียจพันธมิตร โดยเฉพาะแกนนำอย่างสนธิื ถึงขนาดยอมกัดฟัน ทนมองหน้าเหลี่ยมๆ ของอดีตนายกที่พวกเขาก็ไม่ได้ชื่นชมสมประดีใด

สรุปสั้นๆ แทบไม่แตกต่างอันใดเลยกับพันธมิตรเมื่อสามปีที่แล้ว

โอ้! นี่แหละชีวีิตจริง นี่แหละเรื่องขำขื่นโคตรเสียดสี ที่สุดยอดนักเขียนก็เอามาแต่งเป็นนิยายไม่ได้ สนธิ และทักษิณคือผู้ให้กำเนิดสององค์กรภาคประชาชนที่ยิ่งใหญ่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศไทย องค์กรหนึ่งกลายพันธุ์ไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนอีกองค์กรต้องจับตาดูกันต่อไป ถ้าไม่มีทักษิณ ก็ไม่มีพธม. ถ้าไม่มีสนธิ ก็ไม่มีนปช. ถ้าไม่มีสนธิ ก็ไม่มีพธม. ถ้าไม่มีทักษิณ ก็ไม่มีนปช. สุดยอด! สุดยอด! เอาตอสตอย โกวเล้ง ดิกเกนส์ และเซอวานเตมาช่วยกันแต่งนิยาย ก็คงไม่ได้อมตะเท่านี้

ถ้าผมเป็นคนเขียน ฉากจบของนิยายเรื่องนี้มีแต่เลือด และไม่ใช่เลือดกระจอกๆ แค่สิบ ยี่สิบลิตร แต่ต้องเป็นทะเลเลือดเท่านั้น แต่แน่นอนผมเป็นแค่นักเขียนปุถุชน ใครจะไปล่วงรู้ว่าตอนจบของจริงจะไคลแมกซ์ หรือแอนไทไคลแมกซ์พลิกแพลงสักแค่ไหน

ข่าวเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไหร่ในช่วงวันสองวันนี้คือความรุนแรงแบบประปราย ทั้งการโยนระเบิดใส่กลุ่มเสื้อเหลือง ศพบุรุษปริศนา (ที่่มติชนบอกว่าเป็นคนของนปช.) และการ์ดพันธมิตรที่ยิงปืนใส่วัยรุ่นอารมณ์ร้อน การที่สื่อมวลชนและสังคมไม่ให้ความสนใจข่าวพวกนี้ ผมถือว่าเป็นสัญญาณอันตราย เพราะมันหมายถึงทวิมาตรฐานความรุนแรงในสังคมไทย ตำรวจไม่สามารถโจมตีกลุ่มผู้ชุมนุมอย่างโจ่งแจ้งได้ แต่ถ้าแอบๆ โยนระเบิดใส่ก็โอเค ตำรวจไม่สามารถโจมตีกลุ่มผู้ชุมนุมอย่างโจ่งแจ้งได้ แต่ถ้าประชาชนด้วยกัน มาเหยียบกันเองก็โอเคเหมือนกัน

เหตุการณ์วันที่ 7 ตุลาคมเป็นโศกนาฏกรรมครับ และเราสมควรแสดงความเสียใจกับผู้ "บริสุทธิ์" ซึ่งบาดเจ็บ และล้มตาย แต่แม้มันยากที่จะเอ่ยเช่นนี้ แต่นี่คือโศกนาฏกรรมที่อยู่ในกรอบอันเหมาะสม เมื่อใดก็ตามที่ประชาชนลุกมาต่อสู้กันเอง นั่นต่างหากโศกนาฏกรรมซึ่งหลุดกรอบการยอมรับได้

(หมายเหตุ: ผมคงไม่ปฏิเสธหรอกว่ารัฐบาลสามารถเลือกที่จะเลื่อนการประชุมรัฐสภาออกไป สามารถเลือกที่จะปล่อยให้ฝูงชนปิดล้อมรัฐสภาต่อไป เช่นเดียวกับที่แกนนำพันธมิตรมีทางเลือกที่จะไม่นำประชาชนไปเสี่ยงอันตราย มีทางเลือกที่จะไม่พกอาวุธไปยั่วยุเจ้าหน้าที่ หรือมีทางเลือกที่จะไม่ราดน้ำมัน ตั้งยางเพื่อเตรียมเผาสถานที่ราชการ เช่นเดียวกับที่กรุงเทพฯ มีทางเลือกที่จะให้ตำรวจยืมรถฉีดน้ำมาใช้ปราบปรามผู้ชุมนุม และที่สำคัญ เช่นเดียวกับสื่อมวลชน นักสิทธิมนุษยชน นักวิชาการ และสังคมจะรับรู้ข่าวสาร และเหตุการณ์อย่างเปิดกว้าง และเป็นกลาง เช่นเดียวกับหมอมีทางเลือกที่จะรักษาทั้งตำรวจ และผู้ชุมนุมอย่างเท่าเทียม)

ไม่รู้พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับกลุ่มเสื้อแดง พวกเขาจะขยับเขยื้อนไปทางไหน บางทีอาจกลายเป็นอหิงสา และอารยะขัดขืนที่ไม่ได้ดีแต่ปาก แต่ถ้าไม่...ถ้าการลุกฮือของพวกเขา หมายถึงการที่ฝ่ายต่อต้านพันธมิตรเปลี่ยนจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ มาเป็นประชาชนด้วยกัน เปลี่ยนจากถือปืน มาเป็นถือไม้ ถือกระบอง...

ประเทศไทยยังโชคดีนะครับ ที่เราไม่เคยมีสงครามการเมือง เราเคยมีก็แต่ทรราช และบางครั้ง -- บางครั้งจริงๆ -- หน้าที่ของทรราชก็คือการเป็นกระบอกเสียงให้กับอีกหนึ่งความคิดเห็นในสังคม รัฐบาล ตำรวจ และเจ้าหน้าที่กระทำรุนแรงกับประชาชน เพื่อไม่ให้ประชาชนมากระทำรุนแรงต่อกันเอง เคยอ่านเจอที่ไหนสักแห่ง เขาบอกว่าปืนเป็นอาวุธที่มีมนุษยธรรมมากกว่าไม้ หรือกระบอง เพราะปืนยิงได้แต่ไกลๆ เหมือนเป็นของที่เอาไว้ป้องกันตัวเสียมากกว่า แต่ใครที่ทุบตี หรือฟันแทงกันจนตายได้ นั่นหมายถึงการที่พวกเขามองไม่เห็นความเป็นมนุษย์ในตัวอีกฝ่าย และได้ละทิ้งความเป็นมนุษย์ของตัวเองไปเสียแล้ว