T. Capote's "In Cold Blood"

วินาทีสำคัญใน In Cold Blood เกิดขึ้นตอนจบของบทที่สาม เมื่อตำรวจผู้ได้รับมอบหมายคดีฆาตกรรมยกบ้านคลัทเตอร์ จับคนร้ายได้ ภายหลังการสอบปากคำยาวนาน ความลับที่ผู้อ่าน และชาวอเมริกันปี 1959 อยากรู้กันทั้งประเทศก็ได้ถูกเปิดเผย อะไรคือแรงจูงใจของดิก และเพอรีในการฆ่าล้างครัวเรือน ดิวอี้ นายตำรวจสรุปสั้นๆ สองคำ "อุบัติเหตุทางจิตวิทยา" เขาพูดต่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้น แทบไม่ต่างอะไรจากนาย นางคลัทเตอร์ ลูกสาว และลูกชายถูกฟ้าผ่าตาย ขณะเดินอยู่กลางทุ่ง

จริงรึ?

ระหว่างที่อ่าน In Cold Blood รู้สึกเหมือนตัวเองรับรู้เหตุการณ์สามอย่างพร้อมๆ กัน อย่างแรกคือเรื่องราวในหนังสือ ตามที่ได้ถูกถ่ายทอดผ่านปลายปากกาทรูแมน คาโปต อย่างที่สองคือเหตุการณ์เบื้องหลังหนังสือตามที่ได้รับรู้ผ่านภาพยนตร์ Capote และอย่างสุดท้ายคือข่าวจริงๆ ซึ่งเกิดขึ้น และสะเทือนขวัญชาวอเมริกามาแล้วในปี 60s ทั้งสามเหตุการณ์นี้ สัมพันธ์ เกี่ยวข้อง และผ่านการปรุงแต่งมาแค่ไหน

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าดูจากภาพยนตร์ เห็นได้ชัดว่าคาโปตหลงเสน่ห์บางอย่างในตัวเพอรี ใน In Cold Blood เขาพยายามวาดภาพชายหนุ่มให้ดูน่าสงสาร ตั้งแต่ชีวิตวัยเด็กที่ถูกพ่อกดขี่ข่มเหง ประวัติความผิดปกติในครอบครัว (มีพี่ชาย พี่สะใภ้ และพี่สาวฆ่าตัวตาย) จนถึงด้านที่เป็นศิลปินของชายหนุ่ม(เพอรีพกกีต้าติดตัวไปไหนมาไหน และคาโปตย้ำแล้วย้ำอีกว่าฝีมือ พรสวรรค์ของเขาไม่ใช่ธรรมดา)

ในทางตรงข้าม ดิก ตามที่ถูกถ่ายทอดในหนังสือ เป็นแค่อาชญากรกระจอก เต็มไปด้วยความคิดหาเงินทางลัด ซึ่งไม่ค่อยออกดอกออกผล (เงินทองทั้งหมดที่ทั้งคู่ริบมาจากครอบครัวคลัทเตอร์ในคืนนั้นไม่ถึง 50 เหรียญดีด้วยซ้ำ) ชอบคุยโวว่าตัวเองเก่งอย่างนู้นอย่างนี้ แต่เอาเข้าจริงขี้ขลาด มิหนำซ้ำยังควบคุมอารมณ์ทางเพศตัวเองไม่อยู่ ดิกมีภาพลักษณ์ของผู้ร้ายซึ่งตรงข้ามกับเพอรีอย่างสิ้นเชิง

ซึ่งทั้งหมดนี้ ชวนให้น่าฉงนเข้าไปใหญ่ เพราะสิ่งที่ทั้งคู่ก่อขึ้นโหดร้ายเกินกว่าคนธรรมดาจะเข้าใจ โดยเฉพาะทั้งคู่ไม่รู้จักครอบครัวคลัทเตอร์มาก่อน มิหนำซ้ำแม้ดิกจะเป็นคนต้นคิดแผนการ แต่ผู้ลงมือสังหารตระกูลคลัทเตอร์ กลับเป็นตัวเพอรี ผู้ซึ่งก่อนและหลังเหตุการณ์นี้ไม่เคยปลิดชีวิตใครทั้งสิ้น จากคำอธิบายในหนังสือ สิ่งที่เกิดขึ้นเป็น "อุบัติเหตุทางจิตวิทยา" โดยเพอรีฟูมฝักอาการป่วยทางจิต ซึ่งภายใต้สภาวะกดดันเฉกเช่นคืนวันที่ 14 พฤศิจกายน 1959 ระเบิดออกมา และทำให้ชายหนุ่มกลายเป็นบ้าชั่วขณะ (แต่พอถึงชั้นศาล คำแก้ต่างว่าทั้งคู่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีระหว่างก่อคดีตกไป)

ปัญหาของเรากับหนังสือเล่มนี้คือ ไม่ว่าคาโปตจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่อาจทำให้เราเชื่อได้ว่าเพอรีเป็นมากกว่าโจรกระจอก ยิ่งผู้เขียนพยายามให้เบื้องหลังตัวละครเท่าไหร่ ก็ยิ่งตรงกับภาพลักษณ์ผู้ร้ายโรแมนติกในหนัง ในนิยายที่เคยอ่านๆ ดูๆ (ซึ่งถ้ามองในทางกลับกันก็คงช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะงานเขียนของคาโปตต่างหากที่ส่งอิทธิพลถึงหนัง และนิยายเหล่านั้น)

ไม่ว่าเพอรีคือปีศาจเลือดเย็น หรือเหยื่อสังคมตามที่คาโปตวาดภาพไว้อย่างสวยหรู คำถามเหล่านี้คงได้แต่ถูกฝังไว้กับวันเวลาอดีต อย่างไรก็ตาม สำหรับแฟนภาพยนตร์ Capote หรือผู้สนใจอาชญนิยาย In Cold Blood คือหนังสืออีกเล่มที่อยากแนะนำ