R. Carver's "What We Talk about When We Talk about Love"

อันที่จริงความเร็วที่ใช้ในการอ่านหนังสือเล่มหนึ่งก็เป็นเครื่องบ่งชี้อย่างดีว่าเรารู้สึกเช่นไรกับหนังสือเล่มนั้น อาทิตย์ที่แล้วทั้งอาทิตย์เราฟันฝ่า Angels & Insects นิยายหน้า 300 หน้า ขณะที่ What We Talk about When We Talk about Love รวมเรื่องสั้นหนา 160 หน้าเล่มนี้กลับใช่เวลาแค่ชั่วข้ามคืน

ไม่ว่าจะอ่านกี่เที่ยว กี่คราวเรื่องสั้นของคาร์เวอก็ยังคงเป็นสิ่งมหัศจรรย์ลำดับที่ 8 สำหรับเราเสมอ ถ้าเปรียบเทียบ เรื่องสั้นของนักเขียนคนอื่น ไม่ว่าจะเขียนดีแค่ไหนก็เหมือนนาฬิกาเรือนหนึ่ง ซึ่งประกอบไปด้วยฟันเฟือง ตัวนู้นตัวนี้ผลักยึดซึ่งกันและกัน ถ้าตั้งใจอ่านดีๆ ก็พอสาวที่มาที่ไปของแต่ละประโยค แต่ละย่อหน้า แต่ละภาพซึ่งคนเขียนบรรจุลงไปได้ แต่เรื่องสั้นของคาร์เวอไม่มีกลไกใดๆ ทั้งสิ้น บางครั้งก็น้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหลงเหลงตั้งแต่ต้นจนจบ จับประเด็นอะไรไม่ได้สักอย่าง จับได้อย่างเดียวคือทำไมน้ำตาเราไหล หัวใจเจ็บจี๊ดๆ

ซึ่งที่จะเจ็บหัวใจก็คงไม่แปลก เพราะธีมหลักๆ ของเรื่องสั้นคาร์เวอร์คือ "ฝันสิ้นสลาย" ตัวละครส่วนใหญ่เป็นชนชั้นกลาง ธรรมดาๆ ตัวละครคาร์เวอไม่ใช่นักมวย นักสู้วัว หรือลูกผู้ชายเหมือนตัวละครเฮมมิงเวย์ เขาทำอะไรแบบที่ชนชั้นกลางทั่วไปทำ ได้แก่นอนไม่หลับ ย้ายบ้าน ขายเฟอนิเจอร์ หรือเข้าสโมสรบิงโก ไอ้ความธรรมดาตรงนี้กระมัง ทำให้เราเข้าถึงบรรยากาศได้ง่าย มีอยู่บางเรื่องเหมือนกันที่ตัวละครเป็นนักตกปลา ตรงๆ นี้คล้ายๆ ป๋าเหมือนกัน ซึ่งอิทธิพลของเฮมมิงเวย์ ในเรื่องสั้นคาร์เวอก็พอจับเค้าได้ลางๆ

คาร์เวอเป็นคนที่เล่นกับความเงียบ หรือสารระหว่างบรรทัดได้เก่งมากๆ ประหนึ่งแทบจะเรียกได้ว่านอกเหนือจากตัวอักษรแกที่เขียนลงเรื่องสั้น มีตัวอักษรล่องหนอีกชุดซึ่งแกแอบแทรกลงไปด้วย โดยคนอ่านไม่ทันสังเกต หากเมื่อใดอ่านจบทั้งเรื่อง เมื่อนั้นสารที่มองไม่เห็นตรงนี้จะกระแทกเข้าใส่ทันที หลายเรื่องสั้นของคาร์เวอมักมีตอนจบที่แรงแปลกๆ สองแง่สองง่ามไม่ชัดเจน บางครั้งความพยายามค้นหาความหมายจากความไม่ชัดเจนตรงนี้เองที่สร้างความรู้สึก "หัวใจสลาย" ให้กับผู้อ่าน (ตัวอย่างชัดเจนได้แก่ Why Don't You Dance?, The Bath, และ Tell the Women We're Going

มีบางเรื่องสั้นเหมือนกันที่บรรยากาศไปเรื่อยๆ ไม่ได้มีตรงไหนกระแทกคนอ่านเป็นพิเศษ แต่ตอนท้ายก็แอบเหงาโดยไม่รู้ตัว ยกตัวอย่างเช่น Sacks และ I Cloud See the Smallest Things ส่วน Viewfinder เรื่องสั้นที่ชอบที่สุดในเล่ม เป็นเรื่องสั้นอะเมซซิ่งที่ไม่รู้จะตีความ ไขปริศนายังไง เรื่องง่ายๆ ชนิดผู้ชายคนหนึ่งจ้างชายพิการมาถ่ายรูปบ้านตัวเอง แต่อ่านถึงตอนจบแล้วแทบจะกรีดร้องออกมา

ล่าสุดตอนนี้พยายามตามเก็บหนังสือของ Raymond Carver ให้ครบทุกเล่มอยู่ คาดว่าคงได้มีอะไรเกี่ยวกับนักเขียนผู้นี้มาเล่าให้ฟังอยู่เรื่อยๆ