รักชวนหัวอยากเป็นกรรมการซีไรต์บ้างอะไรบ้าง (21~30)

21. น่าจะเป็นเล่มที่ชอบน้อยที่สุด ไม่ถูกจริตตั้งแต่น้ำเสียง ที่เหมือนผู้เขียนตั้งตนเป็นศาสดา ว่าด้วยลัทธิใหม่ ยกย่องให้ศิลปะ (หมายถึงศิลปะทุกแขนงวรรณกรรม ดนตรี จิตรกรรม ภาพยนตร์) เป็นสิ่งเลอเลิศทั่วพิภพจบแดนดิน ศิลปะปลดปล่อยผู้คนให้เป็นอิสระ ศิลปะคือยารักษาโรคร้ายที่มาพร้อมกับอารยธรรมตะวันตก บางทีก็รู้สึกว่านักเขียนที่ชอบเทศนาอะไรแบบนี้ ไปหัดสร้างงานศิลปะให้เป็นชิ้นเป็นอันก่อนดีกว่าไหม

22. ดีไหม ไม่ดีหรอก แต่แปลกที่เราอดเชียร์นิดๆ ไม่ได้ อาจเพราะเมื่อเทียบกับอีกเล่มที่มาจากสำนักพิมพ์เดียวกัน เราเห็นความพยายามของคนเขียนที่จะตอบโจทย์ภาวะสังคม คนเขียนกล้าสบตากับเมดูซ่า แม้ว่าสบแล้วจะไปไม่รอด การวิเคราะห์ออกแนวลักลั่น รวมไปถึงฝีไม้ลายมือทางวรรณกรรมที่ลักลั่นพอกัน แต่ก็ยังน่าเอ็นดูในความพยายาม สรุปคือมาถูกทางแล้ว หากต้องพยายามต่อไปอีก ขอเป็นกำลังใจให้

23. รวมเรื่องสั้นที่กลมกล่อมด้วยกลิ่นเมืองและชนบท เรื่องแปะปกดีมาก เล่นกับจิตวิทยาของตัวละครได้อย่างลึกซึ้ง น่าเสียดายที่เรื่องอื่นๆ มาไม่ถึงจุดนี้ ผู้เขียนพาคนอ่านเข้าไปหมกมุ่นอยู่กับตัวละคร ทุกองค์ประกอบนำไปสู่จุดไคลแม็ก แต่หมัดพิชิตชัยยังไม่หลักแหลมพอ จึงออกอาการวืดลมเสียมากกว่า (บางเรื่องต้องอ่านตอนจบซ้ำไปซ้ำมา พยายามนึกว่ามัน "โดน" ตรงไหน) นอกจากนี้การจับตัวละครหรือสัญญะในคลังพัสดุ (stock character) มาใช้สอยยิ่งลดความหนักแน่นและสมจริงสมจังของเรื่องลง

24. อ่านเพลิน เหมือนนั่งเคี้ยว M&M ไปเรื่อยๆ กินได้ไม่หยุดไม่หย่อน แต่ไม่ค่อยได้น้ำได้เนื้อ เรื่องสั้นสไตล์นิทานแบบนี้ เขียนให้สนุกได้ง่าย เพราะแค่มีจุดเริ่มต้น ไอเดียดีๆ พอให้คนอ่านรู้แล้วอยากติดตามต่อจนจบ แต่ถ้าคนเขียนมือไม่ถึง เรื่องก็จะพลิกจบไปแบบอะไรก็ได้ หรือไม่มีอะไรในกอไผ่ ชวนให้น่าผิดหวังอยู่เหมือนกัน แต่ก็ยอมรับในลูกล่อลูกชนของคนเขียน ภาษาสนุก หลอกให้เราอ่านจบแบบยิ้มๆ

25. ถ้าพูดในแง่ร้ายคือ มันช่างไม่มีความทะเยอทะยานทางวรรณกรรมเอาเสียเลย คนเขียนกำหนดกลุ่มเป้าหมาย ช่วงอายุวัยหนึ่ง (ซึ่งเราพ้นตรงนั้นมาตั้งนานแล้ว) ที่ต้องการอ่านเรื่องแบบหนึ่ง แล้วก็ตอบโจทย์ได้ตรงเป้าเผงๆ จนมันกีดกันคนอ่านทั่วไปออกมา ในอีกแง่หนึ่งก็คงไม่ใช่เรื่องเสียหายกระมัง เหมือนคนที่ซื้อรวมเรื่องผี ผจญภัย หรือนักสืบมาอ่าน ก็เพราะรู้แต่แรกแล้วว่าตัวเองต้องการอะไร และก็คาดหวังให้คนเขียนมอบสิ่งนั้น

26. แปลกจัง ว่ากันตรงๆ เล่่มนี้ก็ไม่ค่อยแตกต่างจากเล่มที่แล้วนัก ว่าด้วยความรักระหว่างหนุ่มสาว (ถึงแม้จะแทรกประเด็นทางสังคมไว้มากกว่า) วนเวียนเช่นนี้อยู่เกือบทั้งเล่ม แต่เราสัมผัสได้ถึงความจริงใจ รักจริง เจ็บจริง ไม่มีสลิง ไม่มีสตั๊น คนเขียนเก่งมากในการสำรวจหัวจิตหัวใจตัวเอง และสื่อเอาความเจ็บปวดข้างในออกมา ถ้าจะติก็คือปัญหาเรื่องความซ้ำซาก ได้อ่านเรื่องที่ดีที่สุดในเล่ม ก็เหมือนอ่านทั้งเล่มจนจบ

27. ...สาธุ

28. เล่มนี้ก็...สาธุ (อย่าหาว่าอู้งานเลยนะ แต่หนังสือบางเล่ม อ่านจบแล้ว ก็คิดว่าคนเขียนคงไม่ได้คาดหวังปฏิกริยาอะไรนอกเหนือไปจากนี้แล้วล่ะ ถ้าจะให้พูดจริงๆ เล่มที่แล้วดีกว่ามาก อย่างน้อยก็เห็นกล้ามเนื้อทางวรรณกรรมของคนเขียน)

29. เสียดายนิดๆ กับเล่มนี้ของนักเขียนคนโปรด ถึงหลายคนจะหาว่าเชย ออกทะเล หรือวนเวียนล้าสมัย แต่เราก็ยังสนุกของเรากับเรื่องสั้นแบบนี้ นักเขียนบางคน เอาเรื่องจริงมาเล่าแล้วนึกว่าเรื่องแต่ง ส่วนพวกมือชั้น หยิบจับอะไร ก็แตะต้องได้เป็นจริงเป็นจังไปหมด เสียดายที่ครึ่งหลัง ดันเป็นมหากาพย์แห่งการประกอบสร้างระดับมโหระทึก อ่านแล้วใจเต้นตึกตักว่าจะไปรอดหรือ เจตนาดี บางทีก็ไปกันไม่ได้กับลีลา

30. เช๊ย เชย เชย เชยจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่ดีไปทั้งหมด อย่างเรื่องโปรยปกนี่ก็ถือว่าชั้นหนึ่งอยู่เหมือนกัน และอีกสองสามเรื่องท้ายๆ เล่ม แต่หลายเรื่องที่มา "รับแขก" ต้นเล่มนี่หาความแปลกใหม่เอาเสียไม่ได้ ชื่นชมภาษาและวิธีการเล่าเรื่องที่จัดอยู่ในระดับมืออาชีพ แต่บางทีความเนี๊ยบที่ปราศจากลายเซ็นของตัวเอง บวกกับแนวเรื่องสะท้อนสังคม กลับยิ่งขับความเชยให้เด่นชัดเข้าไปใหญ่